Poezje zebrane (1931–1944)

Legenda przedwojennej cyganerii warszawskiej. Przyjaźniła się ze Skamandrytami, z artystyczną młodzieżą skupioną wokół Witolda Gombrowicza w Zodiaku i w redakcji nowo powstałego tygodnika satyrycznego „Szpilki”. Kresowianka, urodzona w 1917 roku w Kijowie, w rodzinie rosyjskich Żydów. Wychowywała się w Równem Wołyńskim, w 1935 roku przeniosła się do Warszawy za namową Juliana Tuwima, który patronował jej wyjątkowym wierszom, dostrzegając w nich wybitny talent poetycki. We wrześniu 1939 roku podczas wakacji w Równem Ginczanka udała się do Lwowa, będącego wtedy schronieniem dla polskich artystów. Zadenuncjowana przez właścicielkę kamienicy, w której wynajmowała pokój, uciekła do Krakowa. Tam wydał ją któryś z sąsiadów obserwujący kryjówkę zaszczutej, przerażonej kobiety. Poetkę rozstrzelano prawdopodobnie w maju 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Płaszowie.

Tom Poezje (1931-1944) zawiera utwory zebrane Zuzanny Ginczanki, wzbogacone o niepublikowane dotąd utwory: odnaleziony rękopis poematu Pieśń nad Pieśniami oraz wiersze z prasy. Edycja jest wzbogacona o materiały ilustracyjne i tekstowe, pozwalające zanurzyć się w świat Ginczanki, w rzeczywistość, w jakiej przyszło jej żyć i tworzyć. Kontekst ów jest zapowiedzią nowej biografii Ginczanki, która ukaże się w przyszłym roku.

Izolda Kiec – literaturoznawczyni, teatrolożka i kulturoznawczyni. Zajmuje się literaturą (głównie poezją) i teatrem (popularnym i emigracyjnym) XX wieku oraz badaniem form popularnych (przede wszystkim kabaretem, piosenką i musicalem) oraz metodologią badań kultury popularnej. Inspiruje ją krytyka feministyczna, gender studies i szkoła nowej krytyki, zwłaszcza metoda tzw. bliskiego czytania. W 2014 roku założyła Fundację Instytut Kultury Popularnej, której jest prezeską i w ramach której współtworzy m.in. projekt Archiwum Kultury Popularnej, jest redaktorką naczelną rocznika „Studia z Kultury Popularnej” oraz redaguje serię wydawniczą Wielkopolskie Mikrohistorie.